Wcale nie, wcale nie! Wspominamy życzliwie i podziwiamy zalety umysłu oraz charakteru
Bogdzia ma rację - dociekliwość prawdziwego naukowca w Tobie. Mnie się to bardzo podoba.
(I jeszcze zdolności językowe ma, hmmm... to niesprawiedliwe : (, czemu ja nie mam? meczę się z tym niemieckim okropnie)

Czyli minęłam się z powołaniem??? Dokładna zawsze byłam, to fakt, ale przez to powolna. I muszę przyznać, że cierpliwość do dzieci mam na wyczerpaniu, chyba trzeba myśleć o zmainie zawodu

Tego dokładnie to nie wiem Może się nie minełaś, ale nie wykorzystujesz całego potencjału? Może się w innych dziedzinach realizujesz, niekoniecznie etatowo?
Nauczyciel to bardzo wyczerpujący zawód. Ciężko się w takim zawodzie nie wypalić. Ja nie mogłabym uczyć. Porzuciłam nawet w trakcie robienie tzw. bloku pedagogicznego na studiach i była to słuszna decyzja. Szkoda by było na to mojego czasu i pieniędzy podatników.

Ewa, przespacerowałam się trochę do tyłu i co ja widze - a to piękna kuchnia własnoręcznie wykonana, a to piękne zdjęcia, a to parady. Tej kuchni to zazdroszczę - tzn nawet ie tyle samej kuchni co umiejętności i cierpliwości, których to sama nie posiadam w żadnym stopniu Pozdarwiam bardzo ciepło

Agata, dziękuję
Jak to Sławko napisał kiedyś każdy ma jakieś umiejętności. Mnie się wydaje, że akurat do takiej kuchni nie trzeba mieć żadnych - to nie jest precyzyjna manualna praca a wykonanie było zgrubne, no bo miała być tymczasowa. Raczej pomysł trzeba miec po prostu i przynajmniej nie czuć wstrętu do dłubiania w kleju i papierze. Ale jak ktoś lubi haftowac to ma pomysły na hafty (nie lubię), jak ktoś lubi gotować to ma pomysły na przepisy a jak ktoś lubi dłubac w glinie to zajmuje się ceramiką. A jak ktoś żadnych takich "ręcznych" prac nie lubi to pewnie lubi robić coś innego. Na przykład zakłada bloga na którym recenzuje przeczytane książki (nie mogłabym, chociaż lubię czytać). Albo interesuje się pociągami i jadąc z Tobą pociągiem przez dwie godziny opowiada o lokomotywach (no trzeba być koneserem, żeby tego słuchać). Albo udziela się w grupach rekonstrukcyjnych i wieczorami szyje płócienne wkłady do rękawic zbroi rycerskiej (miesiąc temu nawet się nie zastanawiałam jak one się trzymały na rękach, trzeba było pasjonata spotkać żeby sobie poszerzyć horyzonty).
A jakiś czas temu na przykład, na fali ubranek dla Barbi, oglądałam w necie strony hobbystów-kolekcjonerów. Nie miałam pojęcia że w ogóle jest taka nisza: dorosłych, którzy zbierają Barbi nie dla samych lalek, ale jako modelki do kolekcji ubranek. Mnie to zupełnie nie kręci, to całkiem co innego szyć coś dla kolekcjonera (bo niektórzy szyją sami, ale nie wszyscy), jednak samo w sobie jest ciekawe. Ja w ubrankach widzę zabawki dla córki, a kolekcjonerzy widzą kolekcję.
Ludzie miewają takie odjazdowe zainteresowania, hobby i pasje, że nawet bym nie wymyśliła że można takie mieć.

Ewus, powane dyskusje Tak, ludzie maja niesamowite zainteresowania, to prawda. I dobrze, ze jestesmy roznorodni

Boćku - fakt, niesamowite i też myślę, że dobrze. Dawno Cię nie było, czy to stąd ten brak wiosny, hę?

Agata, zapomniałam zapytać - Holendrzy nie świętuja końca karanawału?

a mi się podoba, że czasami nagle człowiek na coś zwróci uwagę, zaczyna się intresować, fascynować i odkrywa zupełnie nowy świat... fajne to, czasami wydaje mi się że jestem takim ślimakiem w skorupie i jak z niej wychylę się to dopiero zauważam nowe perspektywy...
Pozdrawiam : )

Ładnie powiedziane Weroniko. I mądrze.

Poczytałam Waszą dyskusję, interesująca, pozdrawiam