Martko, ciężko zrozumieć opór młodzieży w przyswajaniu wiedzy tak podanej

Judith, perspektywa stulatki jest konieczna, małolaty widzą tylko ścianę wiadomości doczegomitopotrzebnenigdymisiętonieprzyda.

Mgdusko, prawda? Co to za język?

1932: "Od wieków przyzwyczajony do ciemności, panującej w glebie, unika korzonek światła". "Na podłużnym przekroju końca korzenia komórki dzielą się energicznie tworząc nazewnątrz końca korzonka tak zwaną czapeczkę. Czapeczka chroni delikatny korzonek od uszkodzeń przy przeciskaniu się korzonka wśród cząsteczek ziemi, ułatwia mu to przeciskanie się, gdyż złuszcza się i nanowo porasta, a złuszczone komórki czapeczki, rozkładając się w ziemi, zakwaszają ją, ułatwiają przejście w rozczyn pożywnych dla roślin składników ziemi i w ten sposób przygotowują dla rośliny pożywienie". (pisownia oryginalna)

2020:
"Na szczycie wierzchołek korzenia okrywa czapeczka, chroniąca merystem, będący strefą podziałową"



Zuza, ale rarytas

Ależ piękny cytat, wyobraźnia sama się rozwija, a zachwyt nad urodą i przemyślnością przyrody pączkuje we wszystkich kierunkach Prosto, obrazowo. Może to dlatego, że nie było tak dobrych fotografii ilustrujących tekst, trzeba było opisać zjawisko w sposób zrozumiały dla każdego?

Mgduska napisał(a)

Judith, perspektywa stulatki jest konieczna, małolaty widzą tylko ścianę wiadomości doczegomitopotrzebnenigdymisiętonieprzyda.

W polskiej szkole - niestety tak jest od dziesiątek lat... Nie ma miejsca na zachwyt, refleksję, twórcze myślenie, jest tylko gonitwa za realizacją programu...
Może kiedyś to się zmieni, może wrócimy na drogę prawdziwej reformy...

antracyt napisał(a)

To ja mam coś idealnego na tą okazję... chociaż już z czasów trochę powojennych

U mnie do dzisiaj stoi na półce. Do towarzystwa ma Wiecha.

Haniu, moją też zdjęłam z półki do zdjęcia
Sięgam po nią co jakiś czas na poprawę humoru.

Samozwaniec nie, ale Wiecha też mam pod ręką na poprawę humoru często go czytałam Mamie, kiedy nie mogła już sama czytać, bo śmiać się mogła do ostatnich dni to mnie pociesza jakoś, że uśmiech to nasz ostatni bastion

"Czapeczka chroniąca delikatny korzonek" - rozczula wręcz język barwny, soczysty, opisowy, obrazowy.
Szkoda, że umiejętność taka zanika, dużo angielszczyzny wypiera rodzimy język, który przecież jest również dźwiękiem i wibracją.

Samozwaniec dla mnie to chyba wyłącznie "Maria i Magdalena". Coś jeszcze czytałam, ale nie utkwiło mi w pamięci. Chyba parodia "Między ustami a brzegiem pucharu"?

Lucy - 'Na ustach grzechu' Mam to chyba nawet
"Marię i Magdalenę" pożyczyłam kiedyś koleżance, niestety nigdy nie doczekałam się zwrotu, szkoda, miła to była lektura. Miałam tez kiedyś książkę 'Krystyna i chłopy", ale ta mi się nie podobała.
Ale kiedy ja to czytałam?? Pod koniec liceum chyba?