Ta faza marzeń o perfekcyjnym ogrodzie minie. To jak z tymi osławionymi chorobami na Ogrodowisku "różyczkomanią", "daliomanią" i podobnymi. Jednym trzyma krócej, innych dłużej, ale w końcu tęskni się za zwykłym omiataniem ogrodu z pozycji horyzontalnej.
My same dojrzewamy, w swoim tempie, do tego, co rzeczywiście karmi naszą duszę, a wszelaka presja z pewnością duszy nie karmi.

Ach Gruszko, mam nadzieję, że mi też minie. Bo się nie wyrabiam a jak popatrzę na wymuskane "ogrodowiskowe" ogrody to moja działka wygląda mi na tak zaniedbaną.

Można jeszcze talerzem miotnąć przez kuchnię też pomaga bardzo. Na początku O. miałam spinkę na idealnie wypielęgnowany ogród. Jak oglądałam niektóre, takie idealne, dziś trawki na baczność, trawnik jak dywan, róże jak szalone, kompozycja idealna. Też tak chciałam i mi nie szło. I rozpacz, tragedia itd. załamki chwilowe. A teraz mam luz, ogród i tak jest piękny, bo żyje, a że nie jest idealny? No i dobrze... Ja też nie jestem. I mimo listy z rozlicznymi planami, robotami itd zdarza mi się coraz częściej omiatanie z pozycji bądź to horyzontalnej, bądź to mieszanej

Nie zaprzeczam, że na świecie są ideały w różnych sferach życia, ale szkoda owego życia, żeby wciąż myśleć o ich doścignięciu. Na tym chyba polega dojrzałość. Bardziej lub mniej boleśnie, przekonujemy się, że mistrzami świata w wielu dziedzinach nie będziemy. I co z tego?
Świat nam oferuje tyle najróżniejszych sposobów doznania radości. Tego się trzymajmy.

Dokładnie tak jest jak Haniu mówisz. Sama łapę się na tym, że już mi nie zależy na sterylnie czystym, wymuskanym ogrodzie. Przy wiosennych porządkach doszłam do wniosku, że nie muszę wybierać, wydmuchiwać każdej opadłej gałązki, źdźbła trawy i liści, że to bez sensu i tak właściwie to duża to przysługa dla ekosystemu ten brak perfekcji w sprzątaniu. Nie wspomnę nawet jak mnie z tym dobrze

Dokładnie, ja generalnie staram się być w wielu dziedzinach życia po prostu wystarczająco dobra . Czyli przestawiam się z celów 100% na 80%. Okazuje się, że to absolutnie wystarcza .

Pamiętam Twoje rozedrganie z początków ogrodowej rewolucji. Z przyjemnością obserewuję teraz taki cudowny spokój płynący z Twoich wpisów. Widać, że dusza została nakarmiona.

Lucy, i po to właśnie mamy ogrody . Żeby się styrać, gdy mamy melodię na tyranie, a gdy nie mamy - żeby się poszwendać po ogrodzie muskając palcami płatki róż albo poleżeć na hamaku patrząc w niebo .