Codziennie do pracy jeżdżę komunikacją miejską...pracuję z ludźmi, starsi nic sobie nie robią z covida...przychodzą 90 latkowie choć są w grupie ryzyka... Wczoraj pożegnałam koleżankę z pracy...poszła na badania do szpitala...zarazili ją covidem...miała 44 lata i całe życie przed sobą...to niesprawiedliwe

W obecnej pracy jestem od 23 lat, mam znowu kryzys i wahanie czy zostać, walczyć o lepsze jutro, o ludzi czy iść dalej swoją drogą czy po prostu zwolnić, odpocząć. Standardowo co kilka lat jakoś mam nerwa na firmę ale nadal jestem. Trzymają mnie ludzie, razem łatwiej przetrwać zawieruchy.

Ja mam jedno marzenie, aby mój syn był w życiu szczęśliwy. Aby to co robi przynosiło mu satysfakcję i godne pieniądze pozwalające na normalne życie. Aby znalazł swoją drugą połówkę. Nieważne co będzie robił, czy pójdzie na studia czy nie. Będę pomagała na miarę naszych możliwości, wspierała w jego decyzjach ale nie zamierzam ich za niego podejmować. Na razie ma możliwość wyboru tego co go interesuje, z różnych dziedzin ale nie na siłę. Uwielbiam jeździć z nim po kraju i zwiedzać. Kiedyś ot tak po prostu w wyniku spontanicznej decyzji zrobiliśmy 1200 km w 5 dni. Samochodowe rozmowy bardzo były ciekawe. Brakuje mi tego. I tak jak ty przy nauce snowbordu z Młodą masz dużo zabawy tak i ja uwielbiam pokazywać Młodemu różne rzeczy. Czasami się buntuje - bo po co matka zabiera go przed świętami do opery na Dziadka do orzechów ale potem się chwali na wycieczkach, że tu to on już był i widział i że może opowiedzieć

Ja mam podobne marzenie tylko razy dwa....a w zasadzie cztery

Sylwia, marzenia podobno się spełniają. Trzeba w to wierzyć