Gabi jest mądrą dziewczynką i mało podatną na wpływy rówieśników, więc powinno być ok...

to jest bardzo ważne - mieć własne zdanie i byc asertywnym
Moja córka nie raz jeszcze w podstawówce postawiła sie koleżankom, powiedział im wręcz że sie głupio zachowują i ona sie nie dołączy i jakoś nigdy nie została odrzucona przez grupę, chociaz nie jest typem przywódcy (raczej obserwator). Silny charakter ma plusy, chociaz rodzicowi bywa trudno gdy asertywność jest na poziomie +100 . Trzeba przetrwać, nie krytykować, wspierac, starac sie jakos dotrzeć. U nas hitem były i nadal są wspólne wieczorne spacery - nigdzie jej sie nie właczała taka gaduła jak w ich trakcie, dzięki tym spacerom wiedziałąm co sie dzieje w jej życiu i głowie, bo w domu to lata 13-15/16 to była totalna izolacja. To ciężki wiek u dziewczynek, ma to jakąś śmieszną nazwę, ale wypadło mi teraz z głowy.

adolescencja?

O to, to!
Jedno mam już po (jest fajne, ale często znika, a ja tęsknię), drugie w trakcie (jeszcze trzy lata do szesnastki, jakoś przetrwam).
Gdzieś czytałam, że życie rodziców nastolatków to ustawiczne balansowanie między chęcią zabójstwa a samobójstwa
A jak byłam nastolatką, w ogóle nie wiedziałam, czemu oni (Rodzice) się tak denerwują?

gość lat 29 mieszka z rodzicami i jest mu super, szuka dziewczyny (jakiejś naiwnej chyba), rodzice nie pozwalają żeby się dokładał do niczego, nigdy nie miał prawdziwej pracy i w sumime to nie szuka bo po co. Czego chce w życiu, od siebie, od czegokolwiek? On nie wie. No udusiłabym gołymi rękoma. I to nie jedyby przypadek.