Róże wielkokwiatowe, zwane inaczej szlachetnymi należą do najczęściej kupowanych i uprawianych róż. Są one chętnie sadzone zarówno pod osłonami jak i w gruncie, większość z nich nadaje się na kwiaty cięte. Stanowią niezastąpiony element dekoracji, są idealne na bukiety do wazonów.
Zachwycają swoją elegancją już od fazy pąków, które są kształtne, zwykle smukłe i wydłużone. Kwiaty mają duże o średnicy nawet do 20 cm, osadzone zazwyczaj pojedynczo lub po kilka na sztywnych, długich, często kolczastych pędach.
Płatki są satynowe, zamszowe, zgrabnie wywijające się na zewnątrz. Występują w całej gamie barw, od bieli aż do prawie czerni, często są wielobarwne. Jak dotąd jednak nie udało się wyhodować czysto niebieskiej róży (są odmiany zbliżone do tego koloru, ale bardziej lawendowe czy fioletowe, nazywane "różami niebieskimi").
Zapach może być intensywny a czasem praktycznie wcale nie wyczuwalny. Te róże, które mają znikomy zapach zwykle utrzymują płatki dłużej od tych mocno pachnących.
Główne kwitnienie rozpoczyna się w czerwcu, po przycięciu krzewy powtarzają kwitnienie jeszcze raz lub dwa w ciągu sezonu wegetacyjnego. Pierwsze kwitnienie jest najbardziej efektowne, wówczas krzew jest jeszcze zdrowy, liście są świeże i nie porażone żadnymi chorobami, pąki są bardzo okazałe.
Warto zaznaczyć, że na wygląd kwiatów duży wpływ ma pogoda. Im bardziej gorąco i sucho tym kwiaty będą mniejsze i słabiej wybarwione.
Do grupy róż wielkokwiatowych zaliczane są trzy podgrupy: róże herbatnie (Rosa thea), remontanty (Rosa x bifera) i mieszańce herbatnie (Rosa thea hybrida), które są najpopularniejsze w tej grupie.
- Róże herbatnie- ich nazwa pochodzi od zapachu kwiatów, który przypomina aromat chińskiej herbaty. Grupa ta powstała przez skrzyżowanie odmian R. odorata (róża sprowadzona na początku XIX w. z Chin) z różami Noisetta, burbońskimi itd., co dało liczną grupę mieszańców popularnych w drugiej połowie XIX w., mimo braku odpowiedniej zimotrwałości. W naszej strefie klimatycznej róże herbatnie nadają się tylko do uprawy w szklarni, ponieważ mają słabszą odporność na mróz.
Remontanty powstały w wyniku skrzyżowania róży damasceńskiej z różą burbońską i różą bengalską. Są one znacznie odporniejsze na mróz od róż herbatnich, a ich cechą charakterystyczną jest silny wzrost i powtarzanie kwitnienia. Kwiaty są duże, raczej wklęsłe, miseczkowate. Była to najbardziej popularna grupa róż ogrodowych w Wielkiej Brytanii pod koniec XIX w.
Mieszańce herbatnie powstały w wyniku skrzyżowania róż herbatnich z innymi różami. Umownie przyjęto (choć to wciąż temat sporny), że pierwszym mieszańcem herbatnim jest odmiana "La France", powstała w wyniku skrzyżowania remontantki "Mme Victor Verdier" z różą herbatnią "Mme Bravy". Wyhodował ją Jean Baptiste Andre Guillot w 1867r.
Zastosowanie róż wielkokwiatowych w ogrodzie
Róże szlachetne polecane są do nasadzeń w miejscach reprezentacyjnych czy wypoczynkowych, jako pojedyncze krzewy lub po 3-5 w grupie. Swój urok w całej krasie pokażą posadzone w pobliżu zadbanego, wypielęgnowanego trawnika. Doskonale prezentują się także na tle drzew iglastych, szczególnie cisów, można je komponować z bylinami. Odmiany posadzone obok siebie powinny mieć podobną siłę wzrostu, aby zakwitły na jednakowej wysokości.
Pielęgnacja róż wielkokwiatowych
Jak na arystokratki przystało, róże te wymagają lepszej opieki niż pozostałe odmiany. Ich pielęgnacja rozpoczyna się już na etapie sadzenia, ważny jest odpowiedni dobór miejsca i dobrze przygotowana gleba. Lubią słoneczne i przewiewne stanowiska, co ogranicza rozwój chorób grzybowych.
Wymagają odpowiedniego cięcia, którym można stymulować wielkość kwiatu i długość pędu lub zwiększyć obfitość kwitnienia (kosztem wielkości kwiatów).
Róże te są bardziej podatne na różne choroby, warto je baczniej obserwować. Wymagają także dobrego okrycia na zimę, które zaleca się robić dopiero, gdy temperatura spadnie poniżej -5 st.C.
Przykłady znanych róż wielkokwiatowych:
- Soleil d'Or - 1900r. Pierwsza żółta róża wielkokwiatowa.
- "Madame A. Meilland" /Peace/ - 1945r. Przez wiele lat była najpopularniejszą różą na świecie, dała bardzo wiele sportów, do dziś jest dobrze znana.
- "Ena Harkness" - 1946r. Bardzo popularna róża, szczególnie lubiana swego czasu w Wielkiej Brytanii.
- "Super Star" - 1960r. Róża o nowej barwie - cynobrowej.
- "Duftwolke" - 1963r. Wspaniały zapach i równomiernie rozłożone kwiaty pozwoliły jej na długie panowanie. Do dziś jest znaną odmianą.
- "Chopin" - 1980r. Jedno z największych dzieł polskich hodowców, autorstwa Stanisława Żyły.
- "Ingrid Bergman" - 1984r. Róża o czerwonych, zamszowych płatkach, posiada liczne nagrody i wyróżnienia.
- "Barkarole" - 1988r. Popularna tzw. "czarna róża".
Bardzo interesujący artykuł, zachwycające zdjęcie ukazujące w pełni urodę tych jakże pięknych kwiatów...
Aniu jak treść artykułu dość wyczerpująca, tak w zdjęciach mam niedosyt:) no czyż te róże nie są piękne, dzięki:)
Piękne portrety róż, podziwiam osoby w tym autorkę artykułu ,które znajdują zawsze miejsce w ogrodzie dla swoich ulubiennic,ja z wielkokwiatowych mam tylko Barcarole ,zachwyciła mnie swoim zapachem i kolorem kwiatów,z tych wymienionych w artykule jeszcze kilka chętnie bym podziwiała u siebie.
Podziwiam tych wszystkich, którzy nie gubią sie w gąszczu klasyfikacji róż. Jest przecież tyle odmian! Mnie najbardziej odpowiadalaby róża pachnąca, odporna na wszelkie choroby, całkowicie mrozoodporna.;)) Czy jest taka, choćby częściowo zbliżona do mojego ideału? Mam "Mount Shasta"!:)
Dodaję do ulubionych.