Spacerując po Great Brington poszliśmy w prawo. Podziwialiśmy urocze ogródki, przepiękne ogrodzenia i murki, romantyczne, ogrodowe dekoracje i kwitnące kosze. Co jakiś czas było coś wyjątkowego, że ukradkiem zaglądaliśmy na czyjąś posesję. Na szczęście gospodarze chyba byli w pracy.

Mijaliśmy kwitnący złotokap, kamiennego krasnala, niezapominajkową łączkę. Ciągle jakieś niespodzianki, jak to na angielskiej wsi.

W nadchodzącym Nowym Roku 2013 życzymy Wam wielu sukcesów w ogrodowych zmaganiach, bo każdy z nas jakieś nowe plany ma, siły młodości oraz wszelkiej pomyślności, samych spokojnych, pogodnych dni.

Aby kwiaty obficie kwitły i pokazały swoją urodę, aby szkodniki i choroby nasze ogrody omijały. Mnóstwa wzniosłych, cudownych chwil podczas pracy w ogrodzie i nie tylko.

Życzymy Wam, aby w tym porywie działań znalazła się też czasem chwila wytchnienia, odpoczynku, zadumy nad tym co tworzymy, zachwytu nad przyrodą. Życzymy Wam także szczęścia rodzinnego i sukcesów zawodowych.

Great Brington i Althorp w hrabstwie Northamptonshire to miejscowości związane z Lady Dianą - księżną Walii.

W Althorp znajduje się dom rodziny Spencerów , a ich dzieje datują się od 1508 roku. Wielu wyznawców teorii spiskowych uważa, że Diana nie jest pochowana na wyspie w rodzinnej posiadłości w Althorp, a w kościele w Great Brington, jak wielu jej krewnych, w tym ojciec - hrabia Spencer, który zmarł w 1992 roku.

Oficjalnie księżna Diana jest pochowana na wyspie pośrodku owalnego jeziora, w posiadłości Althorp. Nieruchomości i dom są otwarte dla publiczności w okresie letnim. Podobno prawdziwe miejsce zatajono, aby ograniczyć masowy napływ turystów w tej wiosce. Nikt jednak nie wie jak było naprawdę.

Cudowny ogród Coton Manor Garden został już szczegółowo opisany na Ogrodowisku przez Gabrielę. Poprzedni artykuł znajduje się tutaj.

Trudno jest coś dodać, bo byliśmy w tym samym okresie, jednak być może z powodu opóźnionego sezonu, przynajmniej część roślin będzie się różniła. Opowiem więc swoje wrażenie z tego ogrodu, pomijając jego historię.

Tego dnia był straszny upał, niedawna poprawa pogody po zimnej wiośnie i wyraźnym opóźnieniu wszystkiego, co już w tym czasie powinno kwitnąć. Na początku stara tablica z nazwą ogrodu i oczywiście zdjęcie, żeby nie było wątpliwości, potem placyk, sklepy i kawiarenka.

Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia.

Dzięki wyjątkowym, świątecznym dekoracjom ogród i dom nabiera należytego blasku. No i oczywiście w tym wszystkim jesteśmy my, ogrodnicy.

Ogrody już śpią otulone chochołami i kopczykami i chociaż i nam zimowa chandra się czasem udziela, nie poddawajmy się i rozpocznijmy nowy sezon ogrodowy z nowymi postanowieniami. Zmieńmy coś w swoim ogrodzie, teraz właśnie będzie czas na przemyślenia i planowanie.

Może zbudujemy taras do letniego przyjmowania gości, a może wzniesiemy altankę, aby z dala od domu poleniuchować ? A może dosadzimy ulubione drzewo czy kwiaty?

Packwood House Garden to stary dom i piękny, renesansowy ogród, których początki pamiętają wiek XVI. Obecnie posiadłość należy do National Trust (od 1941 roku), a ogród jest najbardziej znany z okazałych, równie starych, cisowych topiarów.

Jednak należy wspomnieć o jego bogatej historii, kiedy to jeden z członków rodziny Fetherstone zbudował tutaj w latach 1556 - 1560 początkowo drewniany, wiejski dom. Przez wieki posiadłość należała do tej rodziny, aż do roku 1904, kiedy to zmarł ostatni potomek rodu i dom zakupił bogaty przemysłowiec z Birmingham o nazwisku Ash, który rozpoczął przekształcanie tej posiadłości wyposażając ją w meble i arcydzieła sztuki (m.in. witraże i gobeliny).

Wollerton Old Hall Garden jest tym ogrodem, w którym mogłabym zamieszkać. Kiedykolwiek o nim pomyślę, albo rozmawiam, uśmiech pojawia się natychmiast. Ogród zrobił na mnie niezapomniane wrażenie kiedy go po pierwszy raz zobaczyłam i trwa to do dziś.

Najchętniej przeniosłabym jego cząstkę do siebie, lecz z powodu powierzchni - nie dam rady. Ale dumna jestem, że w pewien sposób niektóre fragmenty mojego osobistego zakątka, są nieco podobne, chociażby poprzez użycie takiej ilości powtarzalnych elementów, jakimi są bukszpanowe kule. No i zamiłowanie do zakątków z ławkami.

Co mnie w nim tak urzekło? Otóż przede wszystkim jego podział. Taki plan ogrodu wydaje się bardzo ciekawy, różne ogrodowe pokoje pokazują na każdym kroku jakąś niespodziankę, kolejny widok, kolejną kompozycję, wyeksponowane cudne drzewo, ciekawe, niespotykane rośliny, wgłębniki i zakątki, często z ławkami, altanami lub wodą.

Storczyki z rodzaju Cymbidium są jednymi z najpiękniejszych i najbardziej wytrzymałych. Spotykałam je w Anglii nawet w ogrodach pod chmurką i kiedyś spróbowałam także uprawy w domu, a potem w ogrodzie. Były one do niedawna tylko klasycznymi kwiatami ciętymi w kwiaciarniach i kiedyś sprzedawano je licząc za jeden kwiat na gałązce.

W naturze storczyki Cymbidium występują w Chinach, Japonii, Australii i Himalajach, gdzie mają wilgotne, ale chłodne lata. Posiadają długie, mieczowate liście wyrastające z pseudobulw. Grube, woskowate kwiaty po kilkanaście sztuk w kłosie spotykamy w różnych kolorach, od kremowego, poprzez różowe, brązowe i zielone, a nawet fioletowe.

Obecnie możemy je bez problemu kupić w doniczkach zarówno jako standardowe kwiaty oraz miniaturki. Najbardziej znane gatunki to Cymbidium erythrostylum, C. tracyanum, C. tigrinum. Hodowcy zaś pracują nad nowymi mieszańcami.

Kontynuując temat uroczych detali w angielskich ogrodach należy również wspomnieć o małych szklarenkach i kloszach, które także tworzą charakterystyczny styl tradycyjnego ogrodu z dawnych epok. Te klosze cieszą się dużą popularnością i podobnie jak terakotowe dzwony, są bardzo poszukiwane i ustawiane w ogrodach nie tylko jako ozdoby.

Są również wysoce funkcjonalne, bo wiosną zapewniają młodym roślinom ochronę przed przymrozkami i chłodnymi podmuchami wiatru. Jestem ich wierną fanką i także posiadam kilka sztuk. Nie są to klosze oryginalne, a jedynie ich wierne repliki. Tegorocznej wiosny przykryłam nimi krokusy i dzięki temu zakwitły dużo wcześniej.

Widziałam je w wielu ogrodach Anglii, ale nigdzie w Polsce. Ale teraz mam je w swoim ogrodzie. Mowa tu o tzw. Rhubarb Forcers czyli wysokich, terakotowych, wypalanych z gliny dzwonach (kloszach), w kształcie odwróconej doniczki, z pokrywką u góry.

Służą w niektórych ogrodach jako ozdoba, gdzie pozostawiane są na zewnątrz przez cały rok, ale bardziej jednak są ciągle czynnie wykorzystywane jako swego rodzaju cieplarnie do przykrywania młodego rabarbaru, który poprzez brak światła wypuszcza delikatne, różowe, mniej kwaśne, jadalne ogonki liściowe. Podobno nie wymaga ściągania z nich skórki, która normalnie jest łykowata i niejadalna. Kloszy używa się także do bielenia modraka (Crambe maritima), którego młode liście gotuje się jak szparagi i do spowolnienia wzrostu sałaty.