Róże okrywowe stanowią najbardziej różnorodną a zarazem najmłodszą grupę wśród róż. Ich pochodzenie wynika z selekcji i doskonalenia hodowli w obrębie gatunków i grup użytkowych. Stworzono ją końcem lat 70-tych, początkowo zaliczając do niej odmiany o charakterze podobnym do innych roślin okrywowych. W tej chwili grupa jest duża i zróżnicowana, jednak wciąż róże te łączy podobny, okrywowy czy płożący charakter wzrostu.

W zasadzie na początku róże okrywowe tworzone były głównie na potrzeby nasadzeń miejskich, gdzie trudno o stałą pielęgnację, odpowiednie cięcie czy okrywanie. Była to odpowiedź hodowców na zapotrzebowanie na odporne, szybko rosnące i nie wymagające opieki róże.

W ciągu ostatnich 30 lat hodowla róż okrywowych bardzo się powiększyła i do tej pory ich znaczenie przybiera na sile. Pojawiło się mnóstwo nowych odmian, coraz zdrowszych i lepiej spełniających swoją rolę. Coraz chętniej sadzi się je w parkach czy na obszarach zieleni miejskiej, a także w ogrodach przydomowych. Zastępuje się nimi róże wielokwiatowe i wielkokwiatowe, szczególnie, gdy właścicielom ogrodów brakuje czasu na odpowiednią pielęgnację.

Nowe odmiany

Hodowcy wciąż dążą do stworzenia odmian jak najmniej kłopotliwych, nie wymagających opieki, rosnących na własnych korzeniach, odpornych na mróz, szkodniki, choroby i niekorzystne warunki uprawy, takie jak: susza, zanieczyszczenie powietrza i gleby. Ze względu na częste zastosowanie tych róż w niesprzyjających warunkach, pożądane jest aby kwiaty były odporne na deszcz i upały, nie traciły koloru, nie blakły podczas przekwitania i same się oczyszczały po kwitnieniu.

Kwitnienie

Kwitnienie róż okrywowych rozpoczyna się w czerwcu i zwykle z małymi przerwami trwa do końca sezonu wegetacyjnego. Przekwitnięte kwiaty opadają samoistnie, więc odpada kłopot ich czasochłonnego usuwania.

Kwiaty w przypadku róż okrywowych raczej nie pachną lub mają znikomy zapach, ale ostatnio można spotkać także odmiany o bardziej wyczuwalnym aromacie. Warto również dodać, że najczęściej odmiany te kwitną na różowo.

Ulistnienie mają gęste, liście drobne lub średnie, często błyszczące. Pędy najczęściej kolczaste, cienkie ale elastyczne. Wiele z tych róż rośnie ekspansywnie, silnie i gęsto, dodatkowo nie wymaga cięcia czy okrywania na zimę. Nawet w przypadku porządnego przemarznięcia pędy szybko wybijają nad powierzchnię gruntu.

Zastosowanie róż okrywowych

Róże okrywowe mają szerokie spektrum zastosowania, można nimi obsadzać murki, skarpy czy zbocza. Pozwolą na ukrycie niezbyt atrakcyjnych niskich obiektów, nadają się do podsadzenia wyższych krzewów czy róż pnących, zaś posadzone na obrzeżu mogą stanowić pierwszy plan rabat.

Ograniczają wzrost chwastów, zastępują nieładne trawniki, tworząc kwitnący kobierzec praktycznie bez większych przerw. Zwykle intensywnie, szybko rosną i są bardzo żywotne - nawet jak przemarzną to odbiją od gruntu.

Atrakcyjność róż okrywowych polega nie tylko na ciągłym, obfitym kwitnieniu, ale również na ułatwionej pielęgnacji. Róże te mają zwiększoną odporność na niesprzyjające warunki uprawy i na choroby grzybowe. Kolejnym plusem jest łatwość rozmnażania ich przez sadzonki pędowe, a odmiany pochodzące od od róży pomarszczonej dodatkowo rozprzestrzeniają się za pomocą odrostów korzeniowych, więc nie wymagają okulizacji na dzikiej podkładce.

W takiej sytuacji, jeśli wyrosną odrosty korzeniowe, mamy pewność, że nie wybiła podkładka, lecz część szlachetna.

Szybki wzrost i dobre krzewienie spowodowało, że róże te chętnie sadzone są także do pojemników i okulizowane na formy pienne.

Grupy róż okrywowych

Ze względu na bardzo zróżnicowany wzrost i długość pędów wyodrębniono w tej grupie kilka podgrup. Niestety jest to najwyraźniej mało dopracowany podział, ponieważ w literaturze można spotkaś wiele sprzecznych informacji w tym zakresie. Przedstawiony poniżej uznałam za najbardziej czytelny i zrozumiały. Sama także w taki sposób klasyfikuję te róże:

Niskie płożące

To róże o początkowo wolnym wzroście, są niskie i gęste. Po kilku latach osiagają maksymalną wysokość 40-60 cm. Ich pędy są średnio długie, pełzające, o rozpiętości do 150 cm. Róże z tej podgruppy doskonale zastępują trawniki, szczelnie okrywając ziemię i zagłuszając rosnące chwasty. Nadają się do obsadzania dużych powierzchni, do sadzenia przy murkach czy w ogrodach skalnych.

Przykładowe odmiany: 'Bassino', 'Knirps', 'Nozomi', 'Rody', 'Pink Cover'.

Duże płożące

Rosą silniej, szybciej, są wyższe, o wysokości do 80 cm. Pędy mają dłuższe, zwykle przekraczające 150 cm. Wygięte łukowato przy krzewie i płożące się w dalszej odległości. Pokrój wzniesiony i gęsty. Sprawdzają się w nasadzieniach parkowych, na terenach zieleni miejskiej, przy ulicach. Są dość odporne na zanieczyszczenia powietrza.

Przykładowe odmiany: 'Max Graf', 'Weisse Immensee'.

Niskie łukowate

To najpopularniejsza grupa, obejmująca róże szerokie, silnie rozgałęzione, o dość długich, wzniesionych i łukowato opadających pędach. Wysokość zwykle 40-90 cm i rozpiętość do 150 cm. Bardzo dobre do obsadzania łagodniejszych skarp, do sadzenia wzdłuż chodników i ulic.

Przykładowe odmiany: ''Diamant', 'Kent', Magic Carpet', 'Sea Foam', 'Swany', 'The Fairy', 'Tommelise'.

Duże łukowate

Pędy często przewieszające się, krzewy silnie rozkrzewione, mocno rosnące. O wysokości nawet do 150 cm i rozpiętości 100-150 cm lub więcej. Ta podgrupa może być stosowana na żywopłoty nie do przekroczenia, w zieleni miejskiej, na skarpy i zbocza.

Przykładowe odmiany: 'Ballerina', 'Bonica', 'Lavender Dream', 'Mozart'.