Corydalis cheilanthifolia - kokorycz paprociolistna to również kolejna roślina, ktorą polubiłam i polecam. Pochodzi z zachodnich i środkowych Chin. Jest to zimozielona bylina, rosnąca do wysokości 30 cm, a wyglądem przypomina delikatną paproć, choć nie jest członkiem rodziny paproci, jak sugeruje jej wygląd.

Tworzy kępy lancetowatych liści o długości do 30 cm. Głęboko powycinane liście zmieniają kolor w ciągu roku. Młode są brązowe, potem zielenieją, a jesienią stają się srebrno-zielone. Pozostają dekoracyjne przez cały sezon, a w łagodniejszym klimacie są nawet zimozielone.

Kwiaty rozwijają się na bezlistnych, wyprostowanych łodygach pod koniec wiosny i na początku lata. Są bardzo dekoracyjne, w ładnym żółtym kolorze z ostrogą zagiętą ku górze i są atrakcyjne dla pszczół i mrówek. Często pojedyncze kwiatostany pojawiają się aż do mrozów.

Corydalis cheilanthifolia preferuje półcień, ale może rosnąć również w warunkach bezpośredniego promieniowania słonecznego, nawet przez cały dzień. Lubi żyzną, dobrze przepuszczalną glebę o pH 5 do 8,5. Należy ją podlewać regularnie, nawet codziennie, jeśli pogoda jest upalna ale tak, aby woda nie stała na rabacie.

Jest całkowicie mrozoodporna. Duże egzemplarze nie lubią przesadzania. Wiosną wokół rośliny matecznej pojawiają się siewki, które można przesadzić w inne miejsce lub usunąć, można też rośliny dzielić jesienią. Czasem samosiew bywa bardzo obfity, na tyle że aż jesteśmy zmuszeni likwidować część siewek. Zdarza się, że stare okazy mogą zamierać.

Kokorycz to bardzo plenna roślina, rozrasta się w dość szybkim tempie, tworząc dywan okrywający glebę. Lubi też rosnąć w szczelinach. Doskonale się komponuje z roślinami o charakterze leśnym. U mnie rośnie na miejscu zlikwidowanego barwinka.

Uważam, że jest od niego o wiele atrakcyjniejsza. Dobrze wygląda w towarzystwie kwitnących w maju azalii, które tracą liście na zimę.

Fot. Łucja Badarycz

Kopiowanie zabronione